บทที่ 2
ประสบการณ์ในการถูกรับน้องและการประชุมเชียร์
ผมจะขอเล่าถึงประสบการณ์ส่วนตัวที่ได้พบเจอในคณะที่ผมกำลังศึกษานี้ก่อน ซึ่งอาจจะมีทั้งส่วนที่เหมือนและต่างกับคณะในประสบการณ์ของท่าน เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนเรียนรู้กันในเบื้องต้นเสียก่อน
วันแรกพบคณะจัดขึ้นในวันเสาร์ถัดจากวันสอบสัมภาษณ์ทันที เพื่อให้น้องใหม่ได้พบกับรุ่นพี่ กิจกรรมมีตั้งแต่เช้าถึงประมาณสี่โมงเย็น ในช่วงเช้ามีกิจกรรมสันทนาการตามปกติ เล่นเกมส์ ร้องรำทำเพลง ดูรุ่นพี่โชว์เชียร์ลีดเดอร์ และดูรุ่นพี่สันทนาการแต่งตัวประหลาดๆโชว์เต้นแร้งเต้นกากันไป ไม่มีปัญหาอะไร จนกระทั่งพักเที่ยงเข้าสู่ช่วงบ่าย...
บ่ายวันนั้นทำให้รุ่นน้องได้รู้ความจริงว่า การรับน้องนั้นมันโหดอย่างไร แม้ว่ามันจะไม่โหดดิบถ่อยเถื่อนเหมือนพวกช่างกลก็เถอะ โดยให้แบ่งรุ่นน้องเป็นกลุ่มไปตามฐาน ซึ่งฐานส่วนใหญ่นอกจากโหดแล้วยังซ้ำซาก คือการดัดแปลงซุ้มของภาควิชาให้เป็นถ้ำนรก โดยนำผ้าใบสีดำมาปิดล้อมทุกด้าน ให้รุ่นน้องผูกผ้าปิดตาแล้วต่อแถวเข้าไปในซุ้มซึ่งมีรุ่นพี่ทั้งหลายตะโกนแหกปากเอะอะโวยวายอย่างบ้าคลั่งอยู่ข้างใน เมื่อเข้าไปแล้วก็จะเผชิญเสียงบ้าคลั่งเหล่านั้นตะโกนถามชื่อหรือถามอะไรก็แล้วแต่ พร้อมๆกับละเลงแป้งละเลงน้ำใส่ บางคนก็ให้ชิมอะไรแปลกๆเป็นต้น แล้วก็เป็นอย่างนี้หลายฐาน ฐานบางฐานไม่เป็นก็โอเคหน่อย ส่วนประเภทกินของต่อกันก็เจอให้กินกล้วยต่อกันคนละคำฐานนึง เรียกว่ายังเชยอยู่เพราะไม่รู้จักคำว่าไวรัสตับอักเสบบี จบจากรับน้องวันนั้นได้ข้อคิดว่า”ปัญญาชนเมืองไทยเป็นบ้าอะไรเนี่ย”
ต่อมามีการรับน้องภาควิชา อันนี้ถือว่ายังดี ในแต่ละฐานมีกิจกรรมที่มีสาระ ไม่ค่อยมีตะโกนบ้าๆบอๆ ฉะนั้นขอชมเชย ไม่มีอะไรต้องวิพากษ์วิจารณ์
การประชุมเชียร์เป็นกิจกรรมรับน้องคณะที่จัดขึ้นต่อมาเป็นระยะเวลา 1 เดือน ทุกวันอังคารและวันพฤหัสบดี ซึ่งผมเข้าทุกครั้งจนรู้ความเป็นไปอย่างดี ในครั้งแรกจะไม่กดดันมากนัก เป็นการแนะนำตัวพี่ว้ากและอธิบายกฎกติกาในการประชุมเชียร์ โดยใช้บรรยากาศภายใต้ระเบียบประชุมเชียร์ทันที และได้มอบการบ้านให้ตอบคำถามเกี่ยวกับประวัติมหาวิทยาลัย ครั้งต่อมาเรียกสปิริตให้มาตอบคำถาม และมอบการบ้านให้ตอบคำถามเกี่ยวกับประวัติคณะ ถัดมาอีกครั้งก็ตอบคำถามประวัติคณะ และมอบให้ไปหาความหมายของคำว่า SOTUS และการบ้านหลักที่ให้ทุกคนช่วยกันทำคือ ทำบอร์ดรายชื่อและรูปภาพของพวกเรารุ่นน้องทุกคนในคณะ ในแต่ละครั้งจะมีช่วงผ่อนคลายสอนร้องเพลงหลังจบการประชุมเชียร์
หลังจากนั้นการประชุมเชียร์ในครั้งต่อๆมาก็จะโหดและเพิ่มความกดดันมากขึ้น มีการตั้งโควต้ากำหนดจำนวนให้รุ่นน้องที่เข้าประชุมเชียร์ครั้งต่อไปต้องมากขึ้นให้ได้ตามที่กำหนด มีการดุด่ามากขึ้น ทั้งด่าเป็นเรื่องเป็นราวและไม่เป็นเรื่องเป็นราว ครั้นถึงกำหนดส่งบอร์ดรายชื่อปรากฏว่าทำไม่เสร็จ จึงมีการว้ากดุด่าวุ่นวายในห้องประชุมเชียร์กันอย่างรุนแรง โดยพี่ว้ากและคณะที่ยืนรายรอบรุ่นน้องหลายสิบคน ในครั้งสุดท้ายสามารถทำบอร์ดรายชื่อสำเร็จได้ แต่ก็ต้องมาร้องเพลงกันหลายสิบรอบ จนกระทั่งจบเข้าสู่พิธีปิดการประชุมเชียร์(อธิบายละเอียดในวรรคท้าย บทที่ 4)
